Skip to content

Geke (61) en Jelle Hoitema (65) wonen in Tzum (Friesland) en hebben drie kinderen. Dat er een medische misser was begaan, kwam aan het licht toen Geke het in 1993 heeft laten uitzoeken. Haar vriendin Jettie wees Geke op een oproep van Omrop Fryslân naar mensen die vragen hadden over medische fouten. Dat zetje van haar vriendin had ze nodig en deed haar de stoute schoenen aantrekken om haar verhaal anoniem te vertellen. Wat ze vertelde maakte indruk en een onafhankelijke arts in Utrecht onderzocht haar. Toen kwam aan het licht wat Geke altijd al dacht: haar stembanden waren wél geraakt, maar artsen hadden dat al die tijd ontkend.”

“Ik kreeg het steeds benauwder, maar werd niet gehoord” 

Geke: “Na die operatie in 1984 werd ik wakker met twee verlamde stembanden. Ik weet nog goed, na zes weken kwam ik bij de chirurg terug en het eerste wat hij zei was: ‘We hebben uw stembanden wel gezien, maar niet geraakt’, maar ze hadden mijn stembanden dus wel geraakt. In 1987 werd onze jongste dochter geboren. Ik had het toen al benauwd. Het was nog spannend met de bevalling of ik dat wel kon doen. Na de bevalling ging het eigenlijk bergafwaarts met mij. Ik kreeg het steeds benauwder, maar ik werd niet gehoord. Dat vond ik lastig. Ik ben vaak bij de KNO-arts geweest, maar hij zei daar niets over.” Haar man Jelle werd een aantal keren de behandelkamer uitgestuurd. “Ik zei tegen de arts: ‘U heeft mijn amandelen geknipt, u weet heus wel wat er met mijn vrouw is gebeurd,’ maar van hem moest ik me er niet mee bemoeien en ik werd weggestuurd.”

Eten

Het duurde vijf jaar voordat Geke haar canule kreeg en haar leven een stuk aangenamer werd. Vooral de laatste twee jaar voor de canule waren een drama. Het heeft de band tussen Geke en Jelle wel veranderd. Jelle: “We moesten wel met elkaar door, maar het waren moeilijk tijden, ook voor de kinderen.” Geke vult aan: “Vooral onze oudste dochter heeft er veel moeite mee gehad. Zij was toen negen jaar. Er was altijd spanning thuis, ook tussen Jelle en mij. Ik moest eten van Jelle, maar ik kon niet eten. Ik durfde niet, als ik me verslikte was het einde verhaal.” Jelle: “Al stond het lekkerste eten klaar, dan nog wilde ze niet eten. Dan werd ik weleens een beetje kwaad. Ze moest wel eten, anders kwam het niet goed.”

Steun

Veel in het huishouden kwam ook op Jelle neer. Geke: “Ik deed heel weinig, want ik kon het niet. Als Jelle thuiskwam van zijn drukke baan, moest hij alles nog doen. Ik zat echt in zo’n kringetje, alles draaide alleen nog maar om mij. Onze zoon mocht graag bij mij zitten in die tijd, maar nam ook afstand. Hij vond het een beetje eng, daar heeft hij nu helemaal geen last meer van. Onze dochters ook niet. In die periode was Jelle echt mijn steun en toeverlaat. Ook onze ouders hebben veel geholpen, vooral Jelles moeder is hier veel geweest. Iedereen zag toen ook wel dat het niet normaal was zo slecht als het met mij ging.”

“De canule was mijn bevrijding”

Het dieptepunt kwam in 1989. Geke hoestte veel en werd daardoor nog benauwder. Geke: “Toen is uiteindelijk een belletje gaan rinkelen en zagen de artsen dat er iets ernstigs met mij aan de hand was. Ik woog nog maar veertig kilo en zag er ontzettend slecht uit. Ik werd naar het ziekenhuis in Groningen gebracht en kreeg de volgende dag de canule. Toen was het over. Dat was mijn bevrijding. Daarna ging het alleen maar beter.” Jelle: “In het begin verwisselde ik de canule, dat had ik geleerd in het ziekenhuis in Groningen, maar Geke doet dat nu al jaren zelf.” Nadat de canule was geplaatst, was Geke al snel weer op haar oude gewicht. “De eerste keer dat ik moest eten, vond ik eng, ik was bang om te stikken. Maar het ging gewoon prima. Dat stukje vertrouwen moest ik weer terugkrijgen en toen ik dat eenmaal had, ging het alleen maar bergopwaarts.”

Wijzer

Geke: “Ik ben door deze periode een ander mens geworden. Ik ben wijzer geworden, zelfstandiger, maar heb nog wel altijd een haat-liefdeverhouding met artsen. Ik geloof ze niet gelijk. Die vreselijke periode heeft me ook veel gebracht. Ik kwam in 2012 bij de NSvG, nu HOOFD-HALS. Daar ben ik per ongeluk ingerold. Ze vroegen of ik voorlichtster wilde worden voor mensen die een permanente canule hebben en daar heb ik toen ‘ja’ op gezegd. Sinds februari dit jaar ben ik voorzitter van het District van de patiëntenvereniging hier in Friesland.” Jelle gaat vaak met haar mee. “Dat komt ook omdat Geke geen rijbewijs heeft. Maar ik vind het niet erg, ik doe het graag.”

Geke Hoitema

Back To Top