Skip to content

Herman (77) heeft in de woning- en bruggenbouw gewerkt. “Van mijn 46 jaar als allround timmerman heb ik 40 jaar in de bouw in Duitsland gewerkt. ’s Morgens om vijf uur de deur uit en ’s avonds om half acht weer thuis. Ik heb altijd met plezier gewerkt. In de omgeving van Kerkrade stond ik bekend als de grootste ‘Moele Jan’. Dat is iemand die met praatjes en grapjes de boel aan de gang maakt.”

Na de bestralingen in 1999 heeft Herman zijn laatste twee projecten als uitvoerder in de bouw begeleid. Daarna kwam hij in de WW terecht. “Dan moet je leren omgaan met minder geld. Als aanmoediging heb ik toen een nieuwe auto gekocht, die is nu achttien jaar oud. Minder werken lukt niet altijd. Keetie maakt zich daar nog wel eens zorgen over. Ik wil graag iets om handen hebben. Zo help ik mijn jongste dochter in de tuin, of doe klussen samen met buren of kennissen. Bij ons huis heb ik een mooi tuinhuis gebouwd. Als ik veel doe merk ik wel dat ik wat kortademiger word. Van de professoren hoor ik dat dit geen probleem is.”

Herman was dus al eerder bestraald, maar in 2002 begon hij weer hees te praten. “Een drankje hielp niet. In november van dat jaar rookte ik mijn laatste shagje. De hese stem bleef en begin 2003 deed de KNO-arts een punctie bij de stembanden. De uitslag kwam net voor de carnaval: het was kwaadaardig.”

“Mijn humor heb ik kunnen behouden”

“In 2004 kwam het probleem ondanks bestralingen weer terug. Mijn kleinzoon was pas een half jaar oud toen ik aan mijn strottenhoofd werd geopereerd. Ik wilde graag meer van hem meemaken, dat was een stimulans om te willen herstellen. Ik heb veel hulp gehad van patiëntenvoorlichter Theo Schiffelers. Hij sprak met een handsfree spreekklep en dat gaf me goede hoop. Na de operatie van acht uur was ik kapot, toch hielp de verpleging me goed op gang. Het lukte al gauw mezelf weer te scheren, maar de eerste drie maanden heb ik niet kunnen praten. Mijn humor heb ik kunnen behouden. Binnen de vereniging hebben we veel contact met de andere leden en dan maak ik graag een grapje. In de wachtkamer bij de bestralingen probeerde ik ook vaak de boel wat op te vrolijken.”

Pauze

De periode na de operatie is hen meegevallen. “We doen veel samen. Er is acht centimeter van mijn slokdarm vernieuwd, dat is lastig, maar we gaan toch graag uit eten, meestal in een wokrestaurant. Daar kan je zelf kiezen en ik neem dan steeds een klein beetje, zo kan ik toch warm eten. Ons leven is wel veranderd. Soms hebben we even een pauze nodig, want ik heb bij vlagen een kort lontje.”

“Voor ons trouwen en in het begin van ons huwelijk heb ik als naaister op een atelier gewerkt’” vertelt Keetie (74), “daarna heb ik vooral de zorg op me genomen voor onze twee dochters. We zijn inmiddels gezegend met een kleinzoon van twaalf en een kleindochter van zes via onze jongste dochter. Ze wonen in de buurt dus inmiddels ben ik ook een ervaren oppas oma. Onze oudste dochter is mijn beste vriendin. Toen Herman thuis kwam met de uitslag van de punctie had ik het niet meer. Ik heb ook veel gebeden. Mijn dochter zei ‘kom op mam, doorgaan’. Herman kan er beter over praten, ik uit me moeilijker.”

Chloor

”Herman kan er vanaf het begin goed mee omgaan. In 2003 gingen we weer met de hele familie op vakantie naar een villa met zwembad in Frankrijk. Herman had juist 32 bestralingen achter de rug. Hij was niets afgevallen en voelde zich goed. Ook een vriendin was mee met haar kinderen. Herman was en is nog steeds heel sportief. Hij kon goed onder water zwemmen. Een kind wat mee was werd hees. We dachten dat het van chloor kwam en daarmee praten we ook de hese stem van Herman goed. Maar thuisgekomen voelde hij toch dat er iets niet goed was. Hij is op controle gegaan in Maastricht en later is definitief vastgesteld dat het was teruggekomen.”

“Herman heeft de auto vol met cadeaus alweer klaar staan”

”Na de operatie is er gelukkig geen terugval gekomen. Door de vele bestralingen heeft Herman dikwijls problemen met zijn huid. Dan is het dragen van een pleister soms wel een week of drie niet mogelijk. Toch hebben we de zaak weer goed opgepakt. Herman helpt mij bij de organisatie van de bingo bij de Katholieke Vrouwenvereniging. Ik ben daar 25 jaar lid en de laatste tien jaar voorzitter. Voor de vereniging heb ik veel opgetreden. Vroeger deed ik playbackoptredens samen met mijn broer en nu met mijn dochter. We hebben 75 actieve leden, drie feestjes per jaar en elke maand een bingo. Herman heeft de auto vol met cadeaus alweer klaarstaan.” Ook Keetie heeft soms gezondheidsproblemen: “Ik heb een virus op de luchtwegen en daardoor last van hoestprikkels en kortademigheid. Al een jaar of zeven heb ik daarvoor een pompje. Toch heb ik nooit gerookt.”

Keetie en Herman: “We zijn 54 jaar getrouwd en we hebben het goed samen. De NSvG (nu Patiëntenvereniging HOOFD-HALS) heeft ons goed opgevangen en we genieten van de Kerstvieringen en de uitstapjes. Het bestuur van de Kring doet er alles aan en daar hebben we veel waardering voor.”

Herman en Keetie Schins

Back To Top