‘Mijn zachte, schorre stem maakt veel indruk, vooral op jongeren. Maar als ik een grapje maak, zo van ‘ik praat een beetje raar, maar ik ben hartstikke lief’, dan lachen ze allemaal en is het ijs gebroken. Ik zou natuurlijk nooit gekozen hebben voor een tracheostoma, maar het was noodzakelijk om te overleven. Daarna moest ik proberen er een weg in te vinden. Dat was niet altijd gemakkelijk, maar ik denk dat je dubbel lijdt wanneer je dat niet doet. Alles draait om communiceren in onze samenleving, als daar iets aan mankeert dan komen er moeilijkheden op je pad. Voor mij is het bijvoorbeeld lastig om te bellen, dat maakt me in bepaalde situaties afhankelijk, maar toch ben ik een zelfstandige, onafhankelijke vrouw.
Ik heb zesendertig jaar als verpleegkundige gewerkt en die ervaring heb ik jarenlang ingezet als voorlichter voor hulpverleners en zorgverleners. Naast de technische dingen, hoe werkt het, hoe maak je het stoma schoon, vertel ik hoe belangrijk zij zijn voor de patiënt. Hoeveel goed hun aandacht kan doen. Hoeveel steun er uitgaat van echt luisteren.
Vaak zie ik dat het emoties losmaakt, als ik vertel dat het mij helpt om aandacht te geven aan wat ik wél kan, luisteren naar de vogels, samenzijn met vrienden, mijn vrijwilligerswerk. Met een grapje breek ik dan de spanning, bijvoorbeeld door te zeggen dat ik nu al blij ben met hun applaus na afloop en dan lacht iedereen weer.’
Zou jij je ook willen inzetten als vrijwilliger? Neem contact met ons op, we hebben leuk en zinvol werk voor je te doen.
Joke Baas
