Mijn man zegt altijd: ‘Tel je zegeningen. Treur niet om wat je niet meer kunt, maar geniet van wat je wel kunt.’ Ik ben gelaryngectomeerd en heb een buismaag. Dat zorgt voor beperkingen, maar wij zijn gewoon andere dingen gaan doen. Niet meer uit eten gaan, maar vaker naar het theater of een leuk evenement, naar een kleine tentoonstelling, of eventjes een terrasje pakken. Dat lekkere gebakje eten we meestal thuis.
Ik zie er graag verzorgd uit, want dan voel ik me goed. Daarmee help ik ook andere mensen mij positief te benaderen. Mensen waarderen het als je doet wat je wél kunt. Ik maak ook gebruik van de hulp die ze me aanbieden, maar ik wil wel als volwaardig persoon worden beschouwd. Iemand zei eens, gewoon waar ik bij stond, ‘Ik ben maar even mee gegaan met Annet, omdat ze niet zo goed kan praten.’ Diegene bedoelde het wel goed, maar voor mij voelde het betuttelend. Toch besef ik dat ik er nu eenmaal mee moet leven dat ik dit heb en dat anderen daar soms op een voor mij onplezierige manier mee omgaan.
Ondanks alles voel ik me soms gelukkig
In gezelschappen van meer dan vier mensen voel ik me al gauw een muurbloempje. Echt lastig vind ik het als ik plotseling niet kan praten vanwege een slijmprop of een lekkende prothese of pleister. Maar er zijn allerlei momenten waarop het me hindert, tijdens sporten, eten koken, huishoudelijke klusjes, kort na het eten, bij de dokter. Soms zelfs liggend in bed, terwijl het moment voor het slapen gaan zo geschikt is voor een fijn gesprek. Ik schik me erin, maar ben soms wel verdrietig. Toch voel ik me af en toe ondanks alles gelukkig.”
Annet Kuin
