Lia en Johan ontmoeten elkaar, 50 jaar geleden, bij V&D in Amsterdam, waar zij beiden werken.
Jaren later beginnen zij in Scheveningen een eigen juwelierszaak, en in 1989 strijken ze in Woerden neer, middenin het knusse en gezellige winkelgebied. Lia houdt zich bezig met de in- en verkoop en Johan werkt als horlogemaker en doet ook aan verkoop. Naast zijn werk in de zaak maakt Johan vanaf 2014 onderdeel uit van de gemeenteraad van Woerden.
Uitverkoop
U was betrokken bij een ingrijpende gebeurtenis; wat is er gebeurd?
Johan vertelt: “Drie maanden voor de sluiting van onze zaak begonnen we met de uitverkoop. Op een dag drong een overvaller, gewapend met een hamer en een vuurwapen, de winkel binnen. Jarenlang hadden we met zoiets rekening gehouden, maar op dat moment niet meer. Hij sloeg de vitrines kapot en nam sieraden mee. We waren zo verschrikkelijk boos dat hij aan onze spullen zat, dat we gelijk op hem afstormden. Hij dacht waarschijnlijk dat hij die twee zielige oudjes wel de baas zou zijn, maar daar had hij zich lelijk in vergist!”
Viswijven
Was u niet bang toen die man de winkel binnenkwam?
“Daar hadden we geen tijd voor, het ging allemaal zo snel. Luid schreeuwend sprongen we op hem af. We leken wel een stel viswijven! Een paar gealarmeerde collega-ondernemers achtervolgden hem en nadat een vrouw hem liet struikelen zijn zij bovenop hem gesprongen. ’s Avonds thuis, toen alles goed tot ons doordrong, zaten we wel even na te trillen. We hebben gelukkig veel spullen teruggekregen, gevonden op straat. Geweldig dat er eerlijke mensen zijn, dat doet je goed.
De dag na de overval ging de winkel gewoon weer open, we wilden ons die laatste weken van onze zaak niet zomaar laten afpakken. We gingen door tot 24 december en daarna gingen we met pensioen.”
“Nee hè, niet weer!”
En toen kon u van uw pensioen gaan genieten?
Johan vervolgt: ”Helaas niet! We hadden echt naar ons pensioen uitgekeken. We wilden rust, leuke dingen doen, maar het lot besliste anders. In januari begon ik te kwakkelen, ik kreeg last met slikken en het eten verliep moeizaam. Na verschillende onderzoeken bleek dat ik slokdarmkanker had.
Toen de diagnose ons verteld werd, riepen we uit ‘Nee hè, niet weer!’ Ik was al eerder behandeld, met bestralingen, in 1989 en 2007, maar dan voor longkanker en stembandkanker.
Na de bestralingen ging ik toen vanuit het ziekenhuis meteen weer aan het werk. Mijn klanten hebben niets gemerkt. Tja, ik had wel een eigen zaak, dus er moest brood op de plank komen. Maar nu moest ik geopereerd worden. In de zomer van 2015 volgden uiteindelijk drie zware operaties in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis.
Tijdens de eerste ingreep werden het strottenhoofd, de slokdarm en lymfeklieren verwijderd. Er werd een verbinding gemaakt tussen de keel en maag, een zogenaamde buismaag. Een week later werd ik weer geopereerd omdat de buis niet goed functioneerde en kort daarop volgde een derde ingreep omdat de halsslagader het dreigde op te geven. Het had niet veel gescheeld of ik was er niet meer geweest.”
Boos
Heeft u gesproken met een van onze voorlichters?
“Ik heb twee maanden in het ziekenhuis gelegen en had eigenlijk nog langer moeten blijven. Maar ik wilde dolgraag naar huis en omdat Lia mij goed kon helpen met de verzorging kreeg ik uiteindelijk toestemming. Er is in die periode geen voorlichter bij me geweest, maar het is goed mogelijk dat ik daar zelf debet aan ben. Na de tweede operatie werd een uitspraak van mij niet goed begrepen en dacht men dat ik in de war was. Opeens stonden er psychiaters aan mijn bed. Ik was niet in de war, maar zó boos dat ik niet serieus genomen werd dat ik iedere onbekende wegstuurde van mijn kamer. Ik vermoed dat daar helaas ook de goedbedoelende voorlichter bij was. Achteraf vind ik dat wel jammer.”
Beresterk
U heeft lang in het ziekenhuis gelegen, hoe ging het toen u weer thuis was?
“Mijn vrouw Lia functioneert inmiddels als een volleerd verpleegkundige. Zij heeft het verzorgen van mijn tracheostoma overgenomen omdat ik daar niet zo handig in ben. Zij heeft dat in het ziekenhuis geleerd en het gaat haar heel goed af. Ze is er niet bang voor en vindt het zelfs wel interessant.”
Lia vult aan: “Omdat hij ieder moment benauwd kan worden door slijmvorming moet ik dat à la minute schoon kunnen maken, soms wel tien keer per dag. Als we weg willen, vraagt dat dus om een goede voorbereiding. Johan kan best mee naar buiten hoor, hij is beresterk, maar even spontaan de stad in gaan, is er niet meer bij.”
Stemversterker
U bent raadslid in de gemeente Woerden, wilt u de draad weer oppakken?
“O ja, graag zelfs, ik kan het niet laten! Ik reageer ook regelmatig op persoonlijke titel op artikelen in kranten met een ingezonden stuk. Ik heb deze allemaal bewaard in een plakboek.
Ik ben met vierhonderd voorkeursstemmen in de raad gekozen en ik wil graag wat voor die mensen doen. Het spreken verloopt soms moeizaam, maar ik heb nu een stemversterker en dat helpt al enorm. Eventueel kan ook iemand anders namens mij het woord doen. Lia is op de achtergrond aanwezig om mijn tracheostoma te verzorgen als dat nodig is. Ons gemeentehuis wordt gerenoveerd en hier op vooruitlopend heb ik onze burgervader verzocht om in het gebouw een invalidentoilet te realiseren met een spiegel, zodat ik in alle rust en privacy mijn tracheostoma kan verzorgen.
Overhoop
U heeft een zware tijd achter de rug, hoe kon u staande blijven?
De gezondheid van Johan is nu redelijk stabiel, vertellen Lia en Johan, maar de ingrepen hebben hun leven compleet overhoop gehaald.
Johan: “ Eigenlijk is het heel eenvoudig: binnenkort zijn we 50 jaar getrouwd. Dag en nacht zijn we bij elkaar en doen we alles samen. Het begint met het aanvaarden van wat er is gebeurd. Dat is niet altijd makkelijk omdat we regelmatig tegen onze grenzen aanlopen. Dan kan ik, door onmacht, opstandig worden. Maar we hebben fijne buren die ons willen helpen. Onze dochter woont ver weg en ze heeft het druk, maar als we haar nodig hebben kunnen we een beroep op haar doen.”
Humor
Hoe ziet u de toekomst voor zich?
“We beginnen weer plannen te maken. We hebben al heel lang een reisje naar familie in Spanje op de planning staan en we willen dit jaar ook weer naar onze caravan, want daar is vorig jaar niets van gekomen. Er zijn nog zoveel positieve dingen in de wereld. Ik ben blij dat ik er nog ben, dankzij onze lieve Heer, de goede artsen en de techniek. Toch blijven we daar niet al lang bij stilstaan, dan heb je geen leven meer. Ik heb veel plezier in de dingen die ik doe. We proberen zoveel mogelijk de schouders eronder te zetten, dan komen we er heus wel. Zo kunnen we, ondanks de beperkingen die er ook zijn, toch een nieuwe weg inslaan in ons leven. We zien de toekomst zonnig in.”
Lia vult glimlachend aan: “Dat is ook wel zijn karakter hoor. Johan is een echte doorzetter, een man met veel humor!”
Johan Arentshorst
