Skip to content

Tijdens de behandeling onderhield Wim het contact met zijn biljartvrienden. “Niet dat ze me opzochten in het ziekenhuis, maar eigenlijk moest ik er ook niet aan denken dat al die clubleden op bezoek zouden komen terwijl ik er echt niet op mijn best uitzag. Er ging elke week een mail naar mijn familie en naar de voorzitters van de bridgeclub en de biljartclub. Dat waardeerden ze allemaal zeer. Ik herinner me dat een van de biljarters later zei: ‘Het eerste wat ik deed als ik binnenkwam, was kijken op het bord hoe het met je ging’.” De vriendschappen van de biljartclub zijn mede daarom gebleven zoals ze waren.

Competitie

Biljarten is voor Wim een fijne hobby die hem bovendien afleiding bezorgt. “Sinds de operatie ga ik heel bewust naar biljarten, want als ik met biljarten bezig ben of arbitreren moet, dan denk ik niet aan wat ik in mijn mond voel. Als ik niks doe, dan voel ik dat allemaal. Je bent bij biljarten geconcentreerd bezig waardoor je je narigheid gewoon vergeet. Maandagavond en woensdagmiddag speel ik in een clubcompetitie. ’s Avonds in een driebandenteam en in de dagcompetitie in een libre team. In beide teams spelen we een districtscompetitie.”

De biljartballen met een mooie stoot weer bij elkaar brengen om dan vervolgens complete series te maken, kan Wim niet: “Daar speel ik te hard voor, dat is weer een stap hoger.” Dit blijkt echter geen enkel probleem te zijn, want voor de meeste biljartclubleden geldt dat ze dat niveau niet halen. “Het mooie van biljarten is dat je op je eigen niveau in je eigen klasse toch Nederlands kampioen kan worden. Ik heb twee keer aan het Nederlands kampioenschap meegedaan, uiteraard in een lagere klasse. Allebei de keren bij het driebanden. Met ons team werden we kampioen van het district Zwolle en omstreken. Dan ga je naar het gewest, in ons geval naar Noord-Nederland. Daar wonnen we ook alle wedstrijden, dus werden we districtskampioen en gingen naar het nationale kampioenschap. Daar zijn we derde geworden, dat was in 2007. Een jaar later deed ik individueel mee. Toen werd ik ook derde. Heel leuk om mee te maken.”

“Met een biertje op ga je slechter spelen”

Van vermoeidheid heeft Wim bij het biljarten geen last. “Biljarten kan je precies zo zwaar maken als je zelf wilt. Sinds 2003 dronk ik ook al geen alcohol meer. Nou zijn er ‘s middags weinig mensen die alcohol drinken, maar een biertje hoort wel een beetje bij het biljarten, al ga je er natuurlijk wel slechter van spelen.” Na de operatie duurde het ongeveer een maand voor Wim weer kon biljarten. “Ik had meer last van mijn pols dan van vermoeidheid. Van die pols was het nodige gebruikt voor de operatie, dus daar was ook een wond die nog genezen moest. Die pols is een handicap gebleven, hij zit namelijk een beetje vast. Ook mijn schouder, het gevolg van de lymfeklierdissectie, is een blijvende handicap gebleken, dat merk ik ook bij het biljarten.” Maar dat houdt Wim niet tegen, hij geniet van het biljartspel!

Wim van der Hulst

Back To Top