Bezig met wat zijn laatste voorstelling moest worden, werd hij ingehaald door de tijd. In 2021 kreeg Arno van der Heyden (61), zanger, cabaretier, presentator en kleinkunstenaar, een recidief van keelkanker. De voorstelling, verdeeld in drie episoden van 29 jaar, zou gaan over zijn leven als artiest. Nu is Arno bezig met een samenvatting van de voorstelling die er nooit meer komt. Het laatste hoofdstuk moet herschreven worden.
Arno is geboren en getogen in Groningen, en woont daar nog altijd met zijn vriendin Jessica en drie katten. Hij kijkt terug op de eerste twee hoofdstukken van zijn leven. Zijn verhaal begint in 1961 als hij wordt geboren als middelste in een gezin van vijf kinderen. Arno: ʺMijn vader was chirurg en mijn moeder lerares handvaardigheid. Een instrument bespelen was onderdeel van de opvoeding. Hoewel ik uit een creatief nest kom, zag mijn vader mij graag een (universitaire) opleiding volgen. Na één hoorcollege psychologie wist ik dat dit niets voor mij was. Ik ging werken in de horeca en maakte muziek op straat. Ik heb zelfs een tijd door Zuid-Europa getrokken als (straat)muzikant.ʺ
Warme contacten
Als Arno vertelt over het tweede hoofdstuk, zijn werkzame leven, gaan zijn ogen glimmen. ʺDat was één groot feest; van deze periode heb ik ruimschoots genoten. Deze periode startte in 1989 bij Theater te Water, waar ik vier jaar lang voorstellingen heb gespeeld. Het leuke was dat er veel ruimte was voor improvisatie. Dat past mij ook het best; dan kan ik mijn rollen als cabaretier, zanger, presentator en kleinkunstenaar maximaal combineren.ʺ
In deze periode won Arno ook de publieks- en persoonlijkheidsprijs van cabaretfestival Camaretten in Rotterdam.
ʺDaarna heb ik naast mijn eigen cabaretvoorstellingen veel locatievoorstellingen (projecten) gedaan, zoals Het herstel van de toekomst in de oude strokartonfabriek in Scheemda en Iemandsland in Nieuw Buinen. Aan deze projecten heb ik door de intensieve samenwerking veel warme contacten overgehouden. Op festival Noorderzon, een jaarlijks evenement in Groningen, heb ik 20 jaar lang een dagelijkse talkshow gedaan. Mijn vader had zich inmiddels verzoend met mijn keuzes en was, samen met mijn moeder, een vaste bezoeker van het festival. Daar heb ik erg goede herinneringen aan.ʺ
Mooie zomeravond
In het jaar dat Arno 58 werd, had hij op een zomeravond in 2019 een presentatieklus bij muziekvereniging Amicitia Nuis/Niebert. ʺAchteraf gezien begon hier het derde hoofdstuk van de voorstelling die naadloos op mijn leven past. Op mijn 29e had ik mijn ziel aan de duivel verkocht om altijd jong te kunnen blijven. Van mijn 29e tot mijn 58e heb ik hier maximaal van genoten.
Echter, op mijn 58e kwam de duivel met mij afrekenen: een eeuwige jeugd zat er niet in. Ik moest het derde hoofdstuk herschrijven: ik zou niet, zoals mijn vader, 87 jaar worden. De duivel liet zich zien op die mooie zomeravond bij Amicitia. Het was een fijn optreden en de sfeer was ongedwongen. Zo kwam het hondje van de dirigent een paar keer het podium op, wat zorgde voor grappige onderbrekingen die ik moeiteloos aan elkaar praatte. Ik zong enkele eigen nummers, begeleid door de leden van de muziekverening. Ondanks dat het een geweldige avond was, klopte er iets niet: ik moest trucjes gebruiken om mijn stem niet anders te laten klinken dan anders. Ik besloot om langs de huisarts te gaan.ʺ
Slecht nieuws
Arno: ʺDe huisarts onderzocht mijn keel en wilde het nog even aankijken. Ik richtte me op festival Noorderzon waar ik elf dagen mijn dagelijkse talkshow presenteerde. Normaal gesproken had ik geen moeite met elf dagen weinig slaap en hard werken. Deze keer kon ik het nauwelijks volhouden. In september ging ik met dit verhaal terug naar de huisarts die me doorstuurde naar het ziekenhuis. Ik kreeg een gastroscopie; in de slokdarm was niks bijzonders te zien. Uit vervolgonderzoek bleek dat ik een kwaadaardige tumor in mijn keel had en uitzaaiingen in de lymfeklieren. Ik kreeg zeven weken chemo en bestralingen. De eerste weken voelde ik me best goed, daarna werd ik doodziek door de naweeën van de behandeling.ʺ
Geen 18 meer
In het voorjaar van 2020 knapte Arno weer op en werd door zijn artsen ´schoon´ verklaard. Hij ging met vakantie, had zin in nieuwe klussen en het lukte weer om vooruit te kijken. Hoewel COVID-19 de entertainmentbranche hard trof, had Arno voldoende klussen en werkte aan zijn nieuwe voorstelling Geen 18 meer, waardoor hij het eerste coronajaar prima doorkwam.
Dat werd anders toen hij in het voorjaar van 2021 merkte dat zijn stem hees werd. Hij meldde zich weer in het ziekenhuis, maar de artsen konden niks bijzonders ontdekken en hielden de oorzaak van zijn klachten op littekenweefsel. Arno: ʺHoewel ik me niet geweldig voelde, ben ik vijf weken gaan wandelen in Italië: van Pisa, waar de rivier de Arno in zee uitmondt, terug naar de bron op de Monte Falterona. Eenmaal weer in Nederland ben ik naar het ziekenhuis gegaan, waar de artsen me opnieuw verzekerden dat ik me geen zorgen hoefde te maken.ʺ
Duivels dilemma
Arno: ʺOmdat ik ongerust bleef werd er tijdens een controle een scan gemaakt. De radioloog riep onmiddellijk dat het er niet goed uitzag. De kanker was terug, precies op dezelfde plek. Ik kreeg ook te horen dat ik hieraan zou overlijden en voor mijn gevoel was een jaar me niet gegeven. Ik moest definitief het laatste hoofdstuk van mijn voorstelling herschrijven.
Ik ben na dit vreselijke nieuws vrijwel gelijk gestart met immunotherapie. Na zeven behandelingen bleek dat de therapie niet aansloeg; de tumor groeide. Chemo is de laatste optie om de tumorgroei te vertragen; hier ben ik afgelopen zomer mee gestart. Zeer binnenkort hoor ik of de chemo iets doet. Het voelt als een duivels dilemma. De chemo valt me erg zwaar: de misselijkheid en de vermoeidheid ontnemen me mijn genietmomenten. Voor ik met de chemo startte kon ik, nog meer dan anders, genieten van de mensen om me heen, een mooie film, de natuur of kunst. Dit wordt me nu voor mijn gevoel ontnomen door de chemo waarmee we inzetten op winst.
Inmiddels dringt de vraag zich aan me op of de genietmomenten niet juist de winst zijn. Ik denk hierbij ook aan mijn vriendin Jessica. De maanden die mij nog gegeven zijn, wil ik graag in zo goed mogelijke conditie met haar doorbrengen en liefst met zoveel mogelijk genietmomenten. Anders dan na mijn eerste diagnose doen we nu veel samen; ik laat haar toe in mijn ziekteproces. In 2019 had ik de neiging om me af te sluiten en het zelf op te lossen. Nu wil en kan ik dat niet meer.ʺ
Nalatenschap
Arno: ʺToen ik die slechte uitslag kreeg, ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Het zijn een soort columns over wat me overkomt en wat me bezighoudt. Ik zie het als het voortzetten van mijn werk, weliswaar op een andere manier omdat mijn stem het begeven heeft, maar ik wil er zo lang mogelijk mee doorgaan. Naast het schrijven van blogs ben ik gestart met het organiseren van mijn eigen uitvaart. Het is een samenvatting van m’n laatste voorstelling die er nooit meer komt, maar wel bijna af is; het laatste hoofdstuk is herschreven. Ik zie het als een nalatenschap, een kunstwerk. Het is te mooi om het niet te laten klinken.ʺ
De blogs zijn te vinden onder het kopje ‘Arno schrijft‘ op blog.arnovanderheyden.nl
