“Truus werkte bij de visboer in de huishouding en ik was daar aan het klussen. We raakten aan de praat, en na een verjaardagsfeestje van de vrouw des huizes bracht ik Truus naar huis. En zo is het gekomen. We wonen al ons hele huwelijksleven in hetzelfde huis, en ik heb 25 jaar lang mijn eigen timmerbedrijf gehad. Dat ben ik de laatste jaren aan het opruimen, maar ik ben er nog elke dag te vinden. Er is altijd wel iets te doen. Zo ben ik nu bezig met een bureau voor onze vierjarige kleindochter. Ze gaat binnenkort naar de basisschool en ze vindt dat ze dan toch echt een bureau nodig heeft, net als haar grote broer.”
Goed werk
“Op 30 december 2013 ben ik gelaryngectomeerd. Het eerste half jaar was best moeilijk, het herstel duurde lang, en ik kon al die tijd niet praten. Maar de artsen hebben ons altijd alles goed uitgelegd en ons alle vertrouwen gegeven dat het goed zou komen. En we hebben een heel fijne patiëntenvoorlichter gehad, dus we hebben ons nooit grote zorgen gemaakt. Truus is dan nog bijna nuchterder dan ik. Goed werk vraagt tijd, denk ik dan maar. Zo is dat met timmerwerk ook. Sinds vorige zomer gaat het goed. Ik probeer zo gewoon mogelijk te leven. Ik heb een afzuiginstallatie in de werkplaats en extra bescherming tegen het stof, en dan kan ik lekker aan het klussen. Radio aan, heerlijk in mijn eentje. Ik ben eerder moe, dat is het enige. Een paar jaar geleden had ik nog nooit van een laryngectomie gehoord, maar nu ben ik goed op de hoogte. We gaan altijd naar kringbijeenkomsten, en daar heb ik veel geleerd. Truus en ik gaan al jaren de hele maand mei naar Spanje. Op de kring zijn genoeg mensen die veel reizen, dus ik vraag iedereen om tips, want ook dat gaan we gewoon weer doen. Ik heb net alles geregeld. We gaan altijd naar dezelfde plek en we verheugen ons er enorm op. Eind april geven we een feest omdat we 50 jaar getrouwd zijn en dan stappen we samen op het vliegtuig, lekker naar de zon.”
“Jaap werd ‘opa Klus’ genoemd door onze kleinzoon. Als er ergens iets gerepareerd moest worden, kwam Jaap altijd opdraven met zijn gereedschap. Maar na zijn laryngectomie doopte onze kleindochter hem om in ‘opa Dopje’. Zo vanzelfsprekend accepteerde die kleine meid het. En zo doen we het zelf ook. We zijn nuchtere mensen, we proberen te aanvaarden wat we toch niet kunnen veranderen. Dat is onze natuur. ‘Door het kleinste raampje komt ook nog licht’, zegt Jaap altijd. Dus toen de diagnose kwam, waren we niet wanhopig. Ik ben op zo’n moment ook niet emotioneel. Dat heb ik veel meer als er iets met onze kinderen of kleinkinderen is.
“Hij heeft er niets aan als ik loop te somberen”
Ik vond het wel akelig om te zien dat Jaap zich in het begin niet kon uiten omdat het zo lang duurde voor hij mocht praten. Dat greep me aan. Maar dat is gelukkig over en hij heeft er niets aan als ik loop te somberen. En Jaap vond het moeilijk toen ik een paar jaar geleden de ziekte van Hodgkin bleek te hebben. Over zijn eigen ziekte heeft hij niet eens veel nagedacht. Maar het gaat nu met ons allebei goed. En sinds we ons geen zorgen meer hoeven te maken over de toekomst van het timmerbedrijf, lijkt het net alsof we elke dag vakantie hebben.
We drinken ’s morgens gezellig koffie samen en dan gaat Jaap naar de werkplaats achter het huis. Hij heeft altijd wel wat te doen. En ik zorg graag voor hem. Ik kook lekker smeuïg eten, en elke dag krijgt hij een perzikje uit blik en een gebakje bij de koffie. We zijn rijk met heel veel lieve mensen om ons heen. Er stond altijd iemand klaar om mij naar het ziekenhuis te rijden, toen Jaap daar lag na zijn operatie. En straks gaan we naar Spanje, in een huis van vrienden. Ik werk daar een beetje in de tuin, Jaap klust wat en ondertussen vieren we heerlijk vakantie!”
Jaap en Truus Bes
