Het klikt meteen tussen Koen en John als zij als hospik een kamer in Seedorf delen. “We waren op elkaar aangewezen. Daar hebben we ervaren wat echte vriendschap betekent. Na onze diensttijd zijn John en ik elkaar dan ook altijd blijven opzoeken.”
“Ik besefte: zó zal het verder moeten”
Koen: “Ik werkte in 2004 bij TNT Pakketpost toen ik in december driemaal werd getroffen door een hartstilstand: vóór, tijdens en net na Kerst. Ik kwam er weer bovenop en had nog jaren willen werken, maar zeer tegen mijn zin moest ik er na twee jaar mee stoppen. Op kerstavond 2013 moest ik mijn dochter bovendien het slechte nieuws van strottenhoofdkanker vertellen. Echt kerst vieren is er niet meer bij, hierdoor is het kerstgevoel veranderd.”
Benauwdheid
“Enkele maanden tevoren was ik vanwege hartklachten al gestopt met roken. In december kreeg ik meer benauwdheidklachten. Het was strottenhoofdkanker. Ik besloot meteen om me te laten opereren. Door een onverwacht ernstige benauwdheid met bloedverlies werd ik al binnen drie weken geopereerd, in januari 2014. Ik bevond me als in een achtbaan, maar tóch dacht ik: zó zal ik verder moeten. Op de dag van ontslag kwam er iemand van de vereniging om instructies te geven aan de thuiszorg. Na de operatie volgden de bestralingen. Doordat mijn slokdarm dicht zat kon ik niet eten, maar ook niet spreken. Ik werd vreselijk boos als ik niet uit mijn woorden kon komen. Dat lukte weer precies op mijn verjaardag. Wat een prachtig cadeau… een overwinning! Ik gebruik nog steeds sondevoeding vanwege een vernauwde slokdarm. Deze wordt nu in fasen opgerekt, elke keer een beetje ruimte erbij. Ik kan altijd op John rekenen. Hij steunt me door dik en dun. Ik kan best weleens boos zijn of eens lekker willen afreageren. Maar met John kan ik heel veel delen. De contacten met mijn kinderen zijn goed, maar mijn wereldje is wel kleiner geworden. Ik doe mijn boodschapjes en als het goed weer is trek ik lekker de polder in met mijn scootmobiel. Ik heb goede hoop dat het eten ook weer gaat lukken. Ik kijk er vooral naar uit om weer zelf een eigen prakkie te maken. Een lekkere hutspot met klapstuk, een balletje gehakt of een stamppot rauwe andijvie… maar dan wel met spekjes erin!” Koen en John kunnen er hartelijk om lachen.
John: “Onze basis in Seedorf was een verdeelpunt van apotheekmiddelen voor de andere bases van Duitsland. We zorgden voor de distributie van medicijnen, maar ook van apparatuur. Koen vervoerde alle materialen en ik zat veel op kantoor. We moesten vaak tijdens de weekenden werken, maar als het kon speelden we allebei graag een potje voetbal. Na mijn diensttijd ging ik werken als fysiotherapeut. Als huisvriend kon ik goed met de gezinsleden van Koen opschieten. In schoolvakanties logeerde zijn zoon en zijn vriend graag bij hun ‘oom John’ – ik woonde vlakbij de Efteling.”
“Toen Koen me belde met de mededeling dat hij geopereerd zou worden, realiseerde ik me opeens dat dit de laatste keer was dat ik zijn stem had gehoord. Zijn stemgeluid is sindsdien natuurlijk wel veranderd, maar hij is goed verstaanbaar. Ik kan me nog maar nauwelijks herinneren hoe hij klonk, dat vervaagt steeds meer. Vooral in de beginperiode kon Koen zich soms niet goed verstaanbaar maken en dan zag ik zijn onmacht. Ik ben wel een geduldig mens, ik gaf hem de tijd om rustig zijn verhaal te vertellen en dan ging het goed. Ik begrijp dat onvermogen, want als fysiotherapeut ging ik ook om met patiënten die niet goed meer konden spreken.”
“Hij heeft zijn boosheid goed verstopt”
John gaat om de week bij Koen op bezoek. “We praten met elkaar of doen gezellig een spelletje. Eigenlijk niets bijzonders dus. Van beide kanten is er veel humor, we lachen heel wat af. Koen heeft zijn boosheid goed verstopt, want daar merk ik weinig van. Hij verwerkt veel voor zichzelf. In onze diensttijd was hij zó spontaan en druk, we waren af en toe blij dat hij even zijn mond dichthield. Nu is dat anders; door alle ervaringen is Koen stiller, bedachtzamer geworden. Dat komt voor een deel doordat hij verwachtingen had die niet uitkwamen, dan ga je deze naar beneden bijstellen. Maar het zou wel goed zijn als hij zich meer zou uiten. Als ik Koen niet kan bereiken weet ik dat hij op stap is. Als het weer het maar even toelaat trekt hij met zijn scootmobiel de polder in. Hij heeft altijd al oog voor de natuur gehad.”
Aanpassen
“Ik heb geleerd dat praten helemaal niet vanzelfsprekend is. Zonder spreken kun je emoties toch lastiger weergeven. Maar ik sta er versteld van hoe snel mensen zich kunnen aanpassen. Ik vind het ontzettend knap dat Koen zich allerlei vaardigheden eigen heeft gemaakt. Dat is de kracht van zijn karakter: niet afwachten, maar meteen oppakken!”
Koen Boogaard
