Het aantal keren dat Rob van Meurs (76) werd getroffen door (hoofd-hals)kanker is indrukwekkend: maar liefst vijf keer. “En toch ben ik er nog steeds, lacht Rob. “Soms weet ik zelf ook niet waar ik de kracht vandaan haal om door te gaan. Het zullen wel de plannen zijn die ik blijf maken: een terrasje pakken op een mooie dag of een vakantie boeken naar ons geliefde Portugal. En de onvoorwaardelijke steun van mijn man Alfred is essentieel geweest bij het steeds weer opkrabbelen na een zware operatie.“
De eerste keer dat Rob werd getroffen door kanker was in 2001. Op dat moment runde hij met zijn partner Alfred een restaurant bij een camping in België. Voor hun verhuizing over de landsgrenzen gaf Rob les door het hele land aan mensen die overwogen om te starten als zzp-er in de horeca. Rob: “Op enig moment kreeg ik klachten van heesheid. De klachten hielden aan en ik bezocht de huisarts.
Ik werd doorgestuurd naar Leuven voor onderzoek, omdat de huisarts er niet gerust op was. Ik kreeg slecht nieuws: het bleek keelkanker te zijn. In juni 2001 ben ik gelaryngectomeerd. De lange dagen en mijn verminderde verstaanbaarheid braken mij op en maakten dat we met ons werk op de camping moesten stoppen. Ik ging weer lesgeven via de NSvG, de voorloper van de PVHH. Ik werkte als gastdocent bij zorgopleidingen, zoals verpleegkunde. Alfred vond ook een nieuwe baan; zo pakten we de draad weer op.”
Bruiloft
Helaas werd Rob anderhalf jaar na zijn eerste diagnose opnieuw opgeschrikt, nu door een tumor in zijn longen. Het bleek een uitzaaiing te zijn van de hoofd-halskanker. “Onze overbuurman was hetzelfde overkomen en hij overleed na de uitzaaiing. Daar schrokken we natuurlijk flink van en het zette ons aan het denken.
We besloten te trouwen. De bruiloft vond plaats in Zeeland, want in België was het op dat moment nog niet mogelijk om te trouwen met iemand van hetzelfde geslacht. Ik zat tijdens de bruiloft nog in het staartje van mijn chemokuren. Veel mensen waren blij voor ons, maar er waren er ook die zich afvroegen waarom we deze stap zetten. “Nou, dat is heel simpel”, lacht Rob, “omdat we van elkaar houden, in voor- en tegenspoed. Daarbij is het fijn dat alles goed geregeld is voor Alfred, mocht mij iets overkomen.”
Hoofd- én halskanker
De jaren gingen voorbij zonder grote gezondheidsproblemen. Rob stopte in 2020 met het geven van gastlessen. Dit moment viel samen met de start van de coronapandemie. Al eerder had hij zijn bestuursfuncties voor de PVHH bij District Midden-Brabant neergelegd. Rob: “Aan het begin van de coronaperiode ging mijn conditie steeds verder achteruit. Dit hield verband met toenemende hartklachten. In januari 2021 kreeg ik drie omleidingen en een nieuwe hartklep, een zware hartoperatie dus. Er mocht vanwege het besmettingsgevaar maar één naaste per drie dagen langskomen in het ziekenhuis, en Alfred moest mij vóór de operatie afzetten bij de hoofdingang.
Drie jaar later kreeg ik opnieuw klachten, nu in het gebied van mijn wang en kaak. Ik vertrouwde het niet en drong aan op een bezoek aan het ziekenhuis in Leuven. Daar hoorde ik dat ik een tumor had in het wang- en kaakgebied. Naast halskanker, had ik nu ook kanker in mijn hoofd.”
Veerkracht
Eind februari 2024 onderging Rob een operatie van elf uur. Er werden spieren uit zijn bovenbeen gehaald ter versterking van zijn kaak. En vanwege het vermoeden van een kaakbreuk kreeg hij een driedimensionale kaakbeugel ter ondersteuning van de kaak. In april en mei 2024 volgde er nog een serie van 30 bestralingen in het wang- en kaakgebied. Rob: “Dat was voor mijn lichaam de druppel: ik ben toen echt in elkaar gestort. Ik werd opgenomen en aan het infuus gelegd; ik moest weer op krachten komen.
Ook mijn zicht was aangetast door de bestralingen. Hiervoor waren twee staaroperaties nodig die plaatsvonden in december 2024. En alsof dat nog niet genoeg was, had ik in de zomer van 2024 de diagnose huidkanker gekregen. Ik ben hiervoor twee keer aan een tumor op mijn neus geopereerd. Dit speelde in november 2024. Hoeveel kan een mens aan, hoor ik je denken… Dat vraag ik me ook wel eens af. Toch kan ik me iedere keer weer oprichten.”
Steun en toeverlaat
Rob: “Dat laatste komt mede door de onvoorwaardelijke steun van Alfred. Inmiddels zijn we 42 jaar samen. Hij steunt me door dik en dun. Ik heb ook veel steun aan mijn twee dochters uit mijn eerste huwelijk, mijn familie, en niet te vergeten aan de PVHH en de Belgische patiëntenvereniging waarbij ik me heb aangesloten. Verder moeten we de klus toch zelf klaren. En dat lukt aardig: iedere keer is het ons gelukt om weer op te staan na een dieptepunt. Onze instelling is: wie weet, lukt het nog een keer.
We blijven positief en daar ben ik best trots op. Tuurlijk moesten we zoeken naar een nieuw evenwicht in onze relatie, maar inmiddels hebben we een goede verdeling in de taken: Alfred neemt driekwart van het huishouden op zich, het laatste kwart is voor mij. Dat komt neer op het bijhouden van de administratie en een maaltijd maken aan het einde van de middag. Voor dat laatste neem ik uitgebreid de tijd. We hebben een kruk bij het aanrecht geplaatst, zodat ik rustig kan snijden en voorbereiden. Ik heb hier veel lol in, dat is toch een beetje mijn horecahart”, lacht Rob.
Lichtpuntjes
“En je wil ook een beetje bezig blijven”, besluit Rob zijn verhaal. Als ik stilval, zou het echt minder goed met me gaan. Kortom: plannen maken houdt me op de been. Eén van die plannen is in juni twee weken kamperen in de Dordogne. En in september van dit jaar gaan we een maand naar Portugal, het land waar we al vijftien jaar komen en waar we inmiddels vrienden hebben. Hier zijn we zorgeloos en genieten we optimaal. De lichtpuntjes die er zijn, benutten we ten volle. Die lichtpuntjes geven ons nog genoeg plezier in het leven.”
