In 2019 werd Jacko Pol (50) getroffen door strottenhoofdkanker. Een totale laryngectomie bleek noodzakelijk. Op dat moment zat hij middenin in de verbouwing van zijn pas aangekochte schoolmeesterswoning uit 1870 in het Groningse Bedum. Na zijn behandeling heeft Jacko met een onvermoeibaar optimisme de verbouwingswerkzaamheden weer opgepakt. Hij onderbreekt het leggen van de houten vloer om terug te blikken op de afgelopen twee jaar waarin zijn herstel centraal stond.
Jacko is geboren en getogen in Bedum. Hier woont hij samen met Charlotte en hun vier kinderen. Ze hebben een samengesteld gezin dat bestaat uit twee zoons (van 4 en 10) en twee dochters (van 11 en 15). Jacko: ʺHet is hier altijd gezellig druk. Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik relatief snel herstelde. Voor je het weet, draai je weer mee in de routine van het gezin. Door de dynamiek van de verbouwing, die ik helemaal zelf doe, en de kinderen stond ik snel weer middenin het leven. En ik moet zeggen dat ik dat eigenlijk wel prettig vond.ʺ
Wat waren de eerste symptomen?
˝In juli 2019 werd ik hees. Ik had deze klachten al eens eerder gehad, dus ik keek het een aantal weken aan. Na vijf weken had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Ik ging naar de huisarts die een prednisonkuur voorschreef. Toen dat niet hielp werd ik doorgestuurd naar het Martini Ziekenhuis. Omdat de KNO-arts het niet vertrouwde, werd ik doorverwezen naar het UMC Groningen. Dan weet je eigenlijk al dat het niet goed zit. Het eerste biopt bevestigde dit vermoeden. Een paar maanden later kreeg ik nog een biopt, gevolgd door de diagnose strottenhoofdkanker. Hoewel ik een slecht voorgevoel had, kwam de boodschap toch hard aan. Ik was nog geen vijftig, hartstikke fit en had me in een meerjarige verbouwing gestort. De diagnose zette het leven dat ik leidde flink op zijn kop. Zo moest ik tijdelijk stoppen met mijn werk als monteur hoogwerktechniek in Groningen.ʺ
Hoe zag de behandeling eruit?
ʺVrij snel na de diagnose startte ik met 35 bestralingen en zeven chemokuren. Vooral in de laatste drie weken van deze behandeling was ik hartstikke ziek. De zorg voor de kinderen en alles eromheen kwam neer op Charlotte. Gelukkig kregen we veel hulp; een vriendin kwam een tijdje bij ons in huis om te helpen met de kinderen en het huishouden. In mei 2020 kregen we goed nieuws: uit de scan bleek dat de behandeling effect had gehad en de tumor nagenoeg was verdwenen. Wat waren we blij met deze boodschap! In oktober van dat jaar was het tijd voor de laatste hindernis: een totale laryngectomie. Voor de operatie kreeg ik bezoek van Liesbeth Drenth, voorlichter van de PVHH. Dat was een zinvol en prettig gesprek; ze heeft mij veel moed gegeven voor de operatie. Ook heeft ze me ervan kunnen overtuigen dat je met een beperking prima kunt functioneren en een volwaardig leven kunt leiden.ˮ
Hoe heb je de periode na de operatie ervaren?
“Hoewel ik was gewaarschuwd voor een paar pittige eerste dagen na de operatie, liep ik op dag twee al een ommetje over de afdeling in het ziekenhuis. Door mijn fysieke werk als monteur ging ik erg fit de operatie in. Hoe fitter je het ziekenhuis ingaat, hoe sneller je herstelt. Ik durf wel te stellen dat ik daar een goed voorbeeld van ben. En uiteraard heb ik ook lastige momenten gehad: het valt niet mee om weer te moeten leren slikken en praten. Ik kreeg voor de operatie preventief een PEG-sonde en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt,ʺ lacht Jacko. ʺAfgezien van de mindere dagen viel de periode na de operatie me niet tegen. Inmiddels heb ik een goede balans gevonden tussen mijn werk, het gezin en de verbouwingswerkzaamheden. In het verbouwen van ons huis vind ik veel afleiding, net als in de muziek. Een leven zonder muziek kan ik me nauwelijks voorstellen. Van Frank Boeijen tot klassiek: er is veel waar ik van kan genieten. Een houten vloer leggen met goede muziek op de achtergrond is dan ook geen straf!ʺ
Eenmaal thuis, hoe ging dat?
ʺNa mijn ontslag uit het ziekenhuis kwam ik in een bubbel terecht. Door COVID-19 waren we als gezin veel thuis en dat had zo zijn voordelen. De kinderen gingen niet of beperkt naar school waardoor ze weinig contacten hadden met leeftijdsgenootjes. De kans dat ik met mijn lage weerstand een virus op zou pikken werd daardoor kleiner; ik kon me zo volledig richten op mijn herstel, in mijn eigen tempo. Vooral dat laatste is erg belangrijk. In het ziekenhuis werd ik na de operatie aanvankelijk gepusht om een afspraak te maken met de logopedist om te starten met praten. Dat voelde op dat moment niet goed. Ik had te veel last van littekenweefsel, waardoor ik een blokkade ervoer. Met mijn omgeving communiceerde ik via de iPad. Zeven weken na mijn operatie, op een zondagmiddag, voelde ik in één keer dat het wél lukte. Ik toverde er zo een paar zinnen uit. Grappig detail is dat ik zelf op maandag kon bellen met de logopedist om een afspraak te maken. Zij gaf aan dat het heel goed was dat ik dit in mijn eigen tempo heb gedaan.
Mijn positieve instelling heeft zeker bijgedragen aan mijn snelle herstel. Ik had in het begin natuurlijk goede en slechte dagen, maar na verloop van tijd sloeg de weegschaal door naar steeds meer goede dagen. De operatie ligt nog maar een jaar achter me. Als ik kijk waar ik nu sta, kan ik alleen maar dankbaar zijn. Inmiddels eet ik weer alles, zelfs een biefstukje,ʺ lacht Jacko. ʺIk vind het echt te lekker om te laten staan. Praten gaat ook goed; ik krijg vaak complimenten dat ik zo goed verstaanbaar ben. Ik denk zelf dat dat komt omdat mijn stemprothese op een gunstige plek zit.
Heb je behoefte (gehad) aan lotgenotencontact?
“Nee eigenlijk niet, maar dat komt ook door de COVID-periode. Ik ben wel van plan om een keer een districtsbijeenkomst van de PVHH te bezoeken. Ik zie zeker de meerwaarde van lotgenotencontact. Ik ben door het UMCG gevraagd om voorlichter te worden. Ik loop op dit moment mee met voorlichter Liesbeth Drenth. We hebben samen twee patiënten bezocht en dat was erg waardevol. Na verloop van tijd beslis ik of dit iets is voor mij. Ik denk dat ik mensen die aan de vooravond staan van een behandeling, wel echt iets kan brengen. Ik ben een schoolvoorbeeld van hoe goed je uit een operatie kunt komen. Ik ben weer aan het werk, ik ben goed verstaanbaar, ik kan alles weer eten, ik ga met vakantie, naar een café … Kortom, ik sta weer middenin het leven. Met dit resultaat kan ik een voorbeeld zijn voor veel patiënten. En natuurlijk realiseer ik me ook dat ik veel geluk heb gehad. Laten we het houden op een combinatie van geluk, wilskracht en optimisme, lacht Jacko.
Heb je wensen of plannen voor de toekomst?
ʺIk heb geen bijzondere wensen of plannen. Ik ga lekker door met verbouwen en hoop hier over twee jaar mee klaar te zijn. Ik ben weer met plezier aan het werk, niet meer als monteur maar als werkvoorbereider in de werkplaats. Ik werk vier keer zes uur; op den duur wil ik dit verder uitbreiden. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de manier waarop ik weer deelneem aan het leven: ik heb een mooi gezin, een fijn huis en leuk werk! Ik kijk ook niet anders dan voorheen naar de toekomst of naar het aspect tijd. Ik leef zoveel mogelijk met de dag en in het moment. Tijd is er om in te delen en niet om te verdoen,ʺ glimlacht Jacko. ʺAl heb ik wel geleerd om op de rem te trappen als ik het even niet meer trek. Vroeger ging ik door als ik moe was, nu neem ik een break. Veel dingen kunnen ook een dag later. Ik heb geleerd om beter naar mijn lichaam te luisteren. Uiteindelijk moet je daar toch zuinig op zijn.ʺ[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
