In het protonencentrum heb ik werkelijk waar een koninklijke behandeling gehad. Het is zo goed geregeld allemaal, er wordt goed gecommuniceerd en de sfeer is erg prettig. Ik had ook één aanspreekpunt: de radiotherapeut. Hij was bijzonder goed op de hoogte van mijn situatie; hij begon steeds weer op het punt waar ik mijn verhaal was geëindigd.
Wat ook fijn was: hij nam alle tijd voor me. Ik had niet het idee dat ik op de schopstoel zat.
Inlezen
Toen ik de diagnose kreeg en fototonentherapie werd voorgesteld, ben ik me gaan inlezen. Ik las over protonentherapie en mijn gevoel zei gelijk: dit moet je doen. Want die fotonen gaan voor veel ellende zorgen. Zonder protonen was ik o.a. misschien mijn spraak wel kwijt geweest, dat is gelukkig niet gebeurd.
Groen licht
Ik heb destijds bij mijn behandelend radiotherapeut-oncoloog zelf voorgesteld en er op moeten aandringen om een planningsvergelijking in het UMCG Groningen te laten maken. In eerste instantie bleek dat ik 24,6 procent minder kans op complicaties had. Later is dat zelfs bijgesteld naar bijna 32 procent. Ik kreeg groen licht en toen ging het ineens snel!
Een precisiewerkje
Het was wel even spannend en dan vooral vanuit technisch oogpunt. Zijn de berekeningen goed? Doet de apparatuur het goed? Protonen worden met hoge snelheid ingeschoten en moeten heel gericht hun werk doen. Dat protonengebeuren is een precisiewerkje.
Brandwonden snel dicht
De laatste twee weken had ik tweedegraads brandwonden in mijn nek, op de plekken waar de protonen worden ingeschoten. Tien dagen nadat de behandeling was gestopt waren ze weer dicht. Dat is echt extreem snel. Een ander groot verschil met fotonen is dat ik ‘gewoon’ kon blijven eten, met beperkingen dat wel. Het is eigenlijk jammer dat protonentherapie nog niet zo bekend is.
Helemaal hersteld
Ondertussen ben ik weer helemaal hersteld, aan het werk en kan alles weer eten en drinken zonder slikproblemen, ook heb ik voldoende speeksel en mijn smaak weer volledig terug.
Nico Coomans
