Jazzmuziek, slagwerk en drumstellen, daar weet John echt (bijna) alles van
John van de Mortel (74 jaar) begon als schooljongen met trommelen, zoals hij zijn slagwerk zelf heel oneerbiedig noemt, in een nieuw bandje de Kansas City Stompers. “Stomp is een soort ritme in de jazz en deze muziek is in Kansas City ontstaan. Ik heb onlangs de trompettist van dat allereerste bandje ontmoet. Hij had in de krant gelezen over een optreden van de jazzband waar ik nu in speel, de New Orleans Buddies, en kwam kijken en luisteren. We hadden elkaar wel 50, 60 jaar niet gezien. Mijn vader probeerde me destijds nog aan een ander instrument te krijgen en kwam met een accordeon en een privéleraar, maar na een les of vijf zei deze leraar: ‘Laten we er maar mee stoppen, uw zoon wil veel liever drummen.’ ‘Nou,’ zei mijn vader toen, ‘dan moet John maar zien hoe hij zijn trommeltjes bij elkaar krijgt, want van mij krijgt hij ze niet.’ Dus ging ik na schooltijd bij een wasserij werken en van het geld dat ik daarmee verdiende heb ik mijn eerste drumspulletjes gekocht.”
Meer over de band waar John in speelt, vind je op: www.neworleansbuddies.com
”Wij zijn een uitstervend ras”
Zijn vrouw Jacqueline ontmoette John bij een optreden, ze kwam om te dansen. Na hun huwelijk heeft John een poosje niet gespeeld, maar Jacqueline durfde in die tijd het bestek nauwelijks naast zijn bord te leggen, want John begon direct met mes en vork een ritme op tafel te tikken. Het duurde dan ook niet lang voor Jacqueline hem duidelijk maakte dat ze heus wel begreep dat zijn hart bij de jazzmuziek lag: ‘Koop een drumstel en richt zelf een band op,’ zei ze, ‘maar oefenen doe je maar ergens anders, want ik wil het met de buren graag goed houden.’ “En dat was geen probleem,” lacht John, “kroegen genoeg hier. Ik vond andere liefhebbers van deze muziek. We zijn wel een uitstervend ras, want jonge mensen vinden jazz wel leuk, tenminste als ze er een keer echt naar luisteren, maar dat doen ze helaas niet zo gauw. Toch zijn we er weer in geslaagd om twee heel goede muzikanten te vinden die de plaats gaan innemen van twee bandleden die afscheid moesten nemen. Ik ben de jongste en de enige uit Valkenswaard, de anderen komen uit Limburg. Elke maandag oefenen we hier in een zalencentrum en we treden elke maand wel ergens op. In Duitsland en België leeft de traditionele jazzmuziek meer dan in Nederland. Er zijn festivals in Verviers, Aken, Vaals en Jülich. In juli speelden we op het De Graver Spektakel.” Jacqueline: “Op vakantie in Zuid-Frankrijk hadden we een aantal jaren buren uit Oost-Duitsland. Daar was jazzmuziek lang verboden. Ze kwamen er meteen op af toen John zijn muziek draaide. John heeft cd’s voor ze gebrand. Zag ik hun auto heen en weer gaan en dacht dat het misschien heel hard waaide, maar dat was niet zo, ze zaten met z’n tweeën naar de muziek te luisteren en mee te wiebelen.”
John drumt niet alleen, hij repareert en restaureert ook drumstellen. “Het werd me gevraagd, Ik had het nog nooit gedaan, maar ik dacht, ik probeer het gewoon. Het lukte niet alleen, het was ook erg leuk om te doen en het werd steeds uitgebreider. Gisteren heb ik nog een gerestaureerd drumstel verkocht aan iemand in België. Twee muziekwinkels sturen ook regelmatig iemand naar mij door. Ik heb mijn eigen drumstel samengesteld en er mooie bekleding voor gekocht in Amerika. Er bestaan verschillende community‘ s voor drummers, zoals Dutch Vintage Drum Meeting en Drummers NL / BE. Daar krijg je binnen vijf minuten antwoord op een vraag over onderdelen. Laatst had ik een drumstel onder handen dat daar meteen herkend werd. Het was van een bekende band geweest.” “John speelt ook op het wasbord dat nog van mijn moeder is geweest,” vertelt Jacqueline, “en ik heb er ouderwetse metalen vingerhoeden bij gevonden.”
”Toch is me wel iets kostbaars afgenomen”
“Voor de verkoop moet je duidelijke foto’s van de drumspullen maken en een goede tekst schrijven,” legt John uit. “De meeste vragen die mogelijke kopers erover kunnen hebben, moeten beantwoord worden door de tekst en de foto, anders gaan ze er al gauw aan voorbij. Ik had pas veel losse onderdelen over. Die heb ik allemaal mooi gerangschikt op een wit laken op het terras en er van bovenaf een mooie foto van gemaakt. Ik had zo een koper voor het geheel. Eigenlijk is er maar een ding vervelend aan drummen en dat is dat je zoveel spullen moet verslepen. Dan zeg ik weleens dat ik beter piccolo had kunnen spelen, maar dan had ik na mijn laryngectomie niet meer kunnen musiceren en dat zou ik heel erg hebben gevonden. Toch is me wel iets kostbaars afgenomen. Ik was accountmanager voor Johma salades en om iets te verkopen moet je praten. Dat kon ik goed. Wel had ik al jaren last van hoestbuien. Logopedie en medicijnen tegen astma hielpen niets.” “Op een gegeven moment hebben we ons niet meer laten wegsturen,” zegt Jacqueline, “John ging in de scan en toen was het meteen duidelijk, er zat een tumor die zijn luchtpijp dichtkneep. Gelijk naar Maastricht. Daar hadden ze dit ook nog nooit gezien. Het was erop of eronder. Geen bestraling, geen chemo. Maar achteraf is dat juist goed geweest. Er waren geen uitzaaiingen.” John: “Dat is nu negen jaar geleden. Ik ben kerngezond, ik praat alleen een beetje beroerd. Maar het gaat best goed, als ik zo 100 jaar mag worden, dan teken ik ervoor.”
Jacqueline van de Mortel is voorzitter en secretaris van District Midden-Brabant: John verleent allerlei hand- en spandiensten, van fotograferen tot een lunch klaarmaken.
John van de Mortel
