Peter: “Een van beide tongspieren heeft zich niet goed hersteld, daarom spreek ik anders dan vroeger. Eten en drinken gaat ook niet echt gemakkelijk. Dat zijn gevolgen waar ik elke dag mee te maken heb.
Twee jaar nadat ik door kanker werd getroffen, zag mijn leven er weer bijna zo uit als ervoor. Ik werk als zelfstandig programmeur en had me gelukkig verzekerd tegen arbeidsongeschiktheid. Je ziet maar wat er kan gebeuren. Ik ben wel minder gaan werken. Je herstelt niet helemaal, bent eerder moe, maar zo kan ik het goed volhouden.
Op mijn werk werd ik de negen maanden dat ik weg was node gemist. Ik kwam dus terug in een warm nest. Toch weet ik nog goed dat ik mezelf hoorde toen ik net zoals vroeger een vraag stelde tijdens een vergadering. Ik besefte op dat moment dat mijn leven echt was veranderd. Maar ik blijf gewoon mijn mond opendoen, want communiceren met andere mensen maakt een groot deel uit van mijn werk.
Ik heb een aantal jaren veel gehad aan contact met lotgenoten, vooral omdat de ander precies begrijpt wat je bedoelt, dat lucht op. Maar nu is het gewoon voor me geworden en ben ik er niet meer zo mee bezig.’
Peter de Valença
